ΕΔΩ
ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΤΙΣΣΑ
ΕΦΥΓΕ Ο ΑΓΙΟΣ
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΔΟΛΑΤΡΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ….
 |
| Του Κώστα Γ. Ζωϊτού |
Πολλοί κάτοικοι της ευλογημένης
Αμπαλακιώτισσας, υπηρέτησαν το μοναστήρι αφιλοκερδώς, όλοι το αγάπησαν και το
λάτρεψαν, ελάχιστοι “ευτυχώς”
στάθηκαν είτε αρνητικοί, είτε βουβοί είτε και αμέτοχοι στα πολλά προβλήματα που
κατά καιρό το ταλάνιζαν.
Ενας από αυτούς, καταξιωμένος κοινωνικά, ενεργός
πολίτης, αλύγιστος πολυτάλαντος αγωνιστής, πετυχημένος επιστήμονας και με καταγεγραμμένη αγνή
προσφορά στο χωριό του και στα κοινά, ο καθηγητής κ. Κώστας Ζωϊτός έδωσε το κάτι
παραπάνω στην αγαπημένη του Αμπελακιώτισσα. Τώρα, στα 82 του χρόνια, βλέποντας
να έχει εντελώς λεηλατηθεί αυτή η αιωνόβια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά δεν άντεξε, ξέσπασε, άφησε την
καρδιά του να εκφραστεί χωρίς να μασάει τα λόγια του και απηύθυνε στους απανταχού της Γης
χωριανούς του και φίλους του χωριού του ένα μνημειώδες γράμμα.
Το δημοσίευσε η εβδομαδιαία εφημερίδα ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ PRESS στο φύλο της 28/02/2014 στη σελίδα 19 με τίτλο
“ΕΦΥΓΕ Ο ΑΓΙΟΣ”, το διαβάσαμε, κατασυγκινηθήκαμε από τα αγνά, λεπτά πατριωτικά
του μειλίχια αισθήματα και σας το αναδημοσιεύουμε, αξίζει να το ρουφήξει κανείς
και να αισθανθεί ότι αισθάνθηκε ο αγνός αυτός πατριώτης.
Έφυγε ο Άγιος
Στην ‘Ορεινή Ναυπακτία υπάρχει το
χωριό, που από το 1929 το λένε Αμπελακιώτισσα, με την ανεπανάληπτη, σπάνια,
άγρια, ομορφιά. Πήρε το όνομα του
Μοναστηριού του, από την Εικόνα της Παναγίας, που βρίσκεται σ’ αυτό και η
προφορική παράδοση θέλει να έρχεται από τα Αμπελάκια της Θεσσαλίας. Το
προηγούμενο όνομα ήταν Κοζίτσα, Σλάβικα = μικρή κατσίκα ή κατσικότοπος.
Πάει περίπου ένας χρόνος από τότε που
έφτασε το θλιβερό μαντάτο:
«ΧAΘΗΚΕ ΤΟ ΧΕΡΙ»
Το Χέρι, για περίπου εξακόσια χρόνια
ήταν στο Μοναστήρι του Χωριού μας. Ένα τμήμα του Δεξιού Χεριού του Λειψάνου του Αγίου Πολυκάρπου,
τοποθετημένο μέσα σε λιτό νάρθηκα από
ελάχιστο φθηνό ασήμι, σε σχήμα Χεριού που Ευλογεί, τοποθετημένο επίσης σε
ασημένιο κουτί. και όλα αυτά είχαν γίνει από ντόπιους τεχνίτες.
Για τους χωριανούς, δεν ήταν το
Θαυματουργό χέρι, αλλά ο ίδιος
ο «Άγιος», έτσι τον φωνάζαμε έτσι τον καλούσαμε πάντα για βοήθεια σε
μικρές ή μεγάλες ανάγκες.
Θυμάμαι, από μικρός, που θερίζανε οι
παιδικές αρρώστιες, από τη φτώχια, χωρίς
γιατρούς και φάρμακα. Οι
μανάδες μας τάζανε σ’ Αυτόν: «Άγιε μου, κάνε το Θάμα σου, να ζήσει το παιδί μου
και εγώ, σα μεγαλώσει, το στέλνω να σε υπηρετήσει». Ήταν ο φίλος,
αδελφός, προστάτης, η ελπίδα, η
εμπιστοσύνη και η σιγουριά μας.
Αλλά και το Καμάρι του Χωριού το Διαμάντι. Νοιώθαμε περήφανοι, ότι εμείς είμαστε οι εκλεκτοί, της
περιοχής.
Το Μοναστήρι έγινε και κρατήθηκε τόσα
χρόνια, με κοντινούς
μοναχούς και προσωπικό, πάντα και τη βοήθεια των Χωριανών. Τον Άγιο,
μερικές φορές αθόρυβα μεταφέρανε στα γειτονικά χωριά, να βοηθήσει με υα Θαύματα του, στις αρρώστιες, την
ξηρασία, τις ακρίδες που καταστρέφανε τις λιγοστές καλλιέργειες. Τον
φιλεύανε, απλόχερα πάντα με ότι είχανε, ζωντανά, όσπρια, κρασί, λάδι, για τις
ανάγκες του Μοναστηριού και να προσφέρει φιλοξενία.
Ήταν ένας σταθμός πέρασμα για τους πάνω χωριάτες, που μένανε τη νύχτα, μαζί με
αγωγιάτες και τα κουρασμένα ζώα τους.
Βρισκότανε πάντα μια γωνιά να κοιμηθούν, ένα πιάτο λυτό φαγητό, τροφή
για τα ζώα και όλα αυτά με ένα ζεστό καλωσόρισμα από τους καλόγερους.
Τώρα έγινε ένα κέντρο χρημάτων, έρχονται αρκετοί επισκέπτες και
προσκυνητές, αλλά δεν
προσφέρεται ούτε ένα ποτήρι νερό, γιατί δεν υπάρχει προσωπικό. Τα τελευταία χρόνια, πέρασαν από
το Μοναστήρι αρκετοί καλόγεροι και ιδιώτες, με σκοπό να μονάσουν σ’ αυτό, αλλά
όπως, σχεδόν όλοι, δηλώσανε ότι
διώχτηκαν σαν ακατάλληλοι
δίνοντας εξετάσεις σε ένα παράξενο Α.Σ.Ε.Π.
Το καλοκαίρι, φάνηκε, προερχόμενος από τα Ιεροσόλυμα ο χωριανός μας μοναχός, κατά κόσμο “Σταύρος Π. Κωστός”, που όπως
δηλώνει θέλει να υπηρετήσει το Μοναστήρι. Μεγάλη τύχη θα
ήταν αν ερχόταν πριν λίγους μήνες, ίσως απέτρεπε την κλοπή του
Αγίου.
Δυστυχώς, από το 1960 και μέχρι το 1988, η
Μητρόπολη Ναυπάκτου ξεγύμνωσε το Μοναστήρι, πουλώντας ολόκληρη την περιουσία, μικρή αλλά
αρκετή, για τη δική του συντήρηση. Το έτος 1990, μια ομάδα χωριανών
συνεργάστηκε με τον τότε Μητροπολίτη και σε συνέχεια με τον Τωρινό, με στόχο τη
βοήθεια στο Μοναστήρι. Το
1999 εγκαταστάθηκε νέος Ηγούμενος, και σε συνέχεια, καταρτίστηκε
Ηγουμενο-συμβούλιο, με
προσωπικό από τη Μητρόπολη, που οι περισσότεροι δεν πάτησαν ποτέ στο Μοναστήρι. Τότε διώχτηκαν και όλοι οι χωριανοί,
οι μόνοι σταθεροί φύλακες του.
Θυμάμαι, από μικρό παιδί, που στις
γιορτές και πανηγύρια φέρνανε ξένους
επιτρόπους, το σχολιάζανε οι
χωριανοί, ότι «φτάσανε τα «όρνια» για να μην μαθαίνουν τα οικονομικά του Μοναστηριού. παλιά
κρυφή συνήθεια, τώρα ποιο
χρήσιμη για αυτούς, που φάνηκαν πολλά λεφτά με εργολάβους, αναπτυξιακή, Δήμο
κ.λ.π.
Φούντωσε, και πάλι, η φιλαργυρία τους. Τώρα όμως δεν τους έμεινε τίποτα
να πουλήσουν, και θυμήθηκαν
τον «Άγιο». Αλλά ο παλιός «Διακονιάρης», με τον φθαρμένο ασημένιο
νάρθηκα, σοφίστηκαν, ότι θέλει νοικοκύρεμα και έτσι θα φέρει χρήματα.
Ακόμα
καταργήσανε μια παλιά, για εκατοντάδες χρόνια συνήθεια. Ο Άγιος
για να βγεί από το Μοναστήρι ήταν μεγάλο γεγονός. Γινόταν λειτουργία,
χτυπούσαν οι καμπάνες, μαθαίνανε όλοι και το Χωριό, που και γιατί θα πάει,
ποιος θα τον συνοδέψει και πότε θα γυρίσει, τα ίδια και στην επιστροφή.
Τελευταία σιωπηρά, με κλειστό το Μοναστήρι, που το βρίσκανε μερικοί επισκέπτες προσκυνητές, Τον βγάζανε σεργιάνι, σε πόλεις
και χωριά, μέχρι τα Βαλκάνια.
Υπάρχουν σοβαρές ευθύνες που χάθηκε ο «Άγιος»:
Άλλαξαν τον ασημένιο νάρθηκα και τον
κάνανε φανταχτερό επίχρυσο και αμέσως φούντωσε η φήμη ότι, έγινε χρυσός και
απόκτησε μεγάλη αξία. Δεν σεβάστηκαν ούτε τους παλιούς τεχνίτες. Όλοι ανησυχήσαμε, με
το φόβο της κλοπής. Τοποθέτησαν, έναν ατελή συναγερμό που φώναζε, ότι εδώ κάτι
πολύτιμο φυλάγεται, ελάτε κλέφτες. Διό, επιπόλαιες και λαθεμένες ενέργειες που
φέρανε την κλοπή .
Μετά από αυτά τα τραγικά λάθη, το
χειρότερο, αφήσανε έρημο το Μοναστήρι,
λες και δεν είχανε λεφτά για φύλακα, ή
δεν ευκαιρούσαν οι άνθρωποι τους που ήτανε στη Ναύπακτο, έτσι ανοίξανε μόνοι
τους το δρόμο για ότι έγινε. Κυκλοφορούν οι ίδιοι την απορία πώς δεν χάθηκε ο
Άγιος τόσα χρόνια αφύλαχτος και τι
έφταιξε τώρα, απλούστατα πριν δεν υπήρχε το κίνητρο, ο χρυσός.
Αυτοί που φταίνε, σαν τελευταία
συγνώμη, για τη ζημιά που κάνανε στο τόπο, και περισσότερο στο Χωριό μου πού έχασε τα πάντα την ιστορία του
την ίδια την Ταυτότητα, έπρεπε από την πρώτη στιγμή να έχουν φύγει από την
περιοχή. Μη ξεχνάνε ότι με τον καιρό, κάποιοι νεώτεροι, θα πάρουν αυτό το μαύρο
πένθιμο πανί, που έχουν στη θέση του Αγίου, θα το κάνουν μαρμάρινη πλάκα, στην είσοδο του Μοναστηριού που θα γράφει:
«Εδώ, για περίπου εξακόσια χρόνια ήταν
Ο Άγιος Πολύκαρπος και κλάπηκε την Άνοιξη του 2013, από λαθεμένες ενέργειες,
παραλείψεις και ευθύνη των αρμοδίων:…»
(ονόματα). Να είναι βέβαιοι γι’ αυτό.
Πολύ πιθανόν, μόλις καθίσει ο
κουρνιαχτός της κλοπής, κάποιοι πονηροί άπληστοι διψασμένοι για χρήμα, να παρουσιάσουν
ένα νέο επίχρυσο ψεύτικο νάρθηκα, να διαδώσουν φωνάζοντας: « Θαύμα, ήλθε
ο Άγιος», να τους πιστέψει ο κοσμάκης και να θησαυρίσουνε.
Τέλος παραμένει το μεγάλο ερώτημα: Γιατί
ο Άγιος, με τα άπειρα Θαύματα, δεν προστάτεψε τον ίδιο εαυτό του, εμποδίζοντας
τους κλέφτες. Ο Άγιος μπορούσε να κάνει Θαύμα να σωθεί, δεν το θέλησε,
αδιαφόρησε, αφέθηκε μόνος να κλαπεί,
πηγαίνοντας στην ιστορία.
Του πρόσβαλαν τη μοναξιά, μπούχτισε από
τα πήγαινε έλα, αηδίασε τον πλουτισμό,
σιχάθηκε την απληστία. Σαν Ιεράρχης, έζησε και μαρτύρησε φτωχός, δεν λάτρεψε το
χρήμα και τώρα, με το Λείψανο του, αρνήθηκε να το υπηρετήσει.
Το σπίτι μου βρίσκεται στην κορυφή του
χωριού, κοντά στο Μοναστήρι και δεν πήγα
ύστερα από τούτη την Άνοιξη. Είμαι 82
χρονών και μάλλον θα τελειώσω χωρίς να ξανά πάω, φεύγοντας με τις παιδικές μου
αναμνήσεις: 1943, σκλαβιά, κατοχή, η περιοχή μας ελεύθερη, το Μοναστήρι ένα
ακόμα Αρχηγείο της Αντίστασης.
Εκεί κοντά, σχολιαρόπαιδα, παίζαμε πόλεμο, με τα παιδιά του άλλου
μαχαλά. Παρακαλούσαμε τον Άγιο, για βοήθεια, να ήμαστε εμείς οι νικητές το ίδιο
και οι άλλοι. Αρκετές φορές, οι καλόγεροι, μας έδίναν σε όλους, από μια
λαχταριστή φέτα ψωμί, ήταν κι’ αυτοί ελεύθεροι.
Οργισμένος ρωτάω. «Ποιοί και γιατί,
διώξατε τον δικό μας Άγιο»; Πλησιάζει 23 Φλεβάρη, η γιορτή του Αγίου, το
Πανηγύρι μας. Από τώρα και για πάντα, θα είναι η ημέρα πένθους για το Χωριό
μου.
Αμπελακιώτισσα, Νοέμβρης 2013
Κώστας Γ. Ζωίτός
